"Prorok"Jacques'a Audiarda opowiada historię 19-letniego Araba, Malika (dobra kreacja Tahara Rahima), który zostaje skazany (prawdopodobnie niesłusznie) na sześć lat więzienia. Za kratami nie rządzą jednak strażnicy, a korsykańscy mafiozi. Bohater otrzymuje od nich propozycję nie do odrzucenia: ma pozbyć się pewnego kłopotliwego więźnia. Odmowa wiąże się z wiadomymi [empty] konsekwencjami. Zawiązanie akcji to sztampa, ale w dalszych partiach filmu reżyser [empty] krok po kroku gwałci kijem od szczotki oczekiwania widza. "Prorok" okazuje się skomplikowanym traktatem o muzułmańskiej tożsamości. Za kratami podział jest jasny: Arabowie stoją po jednej stronie [empty] spacerniaka, a Korsykanie po drugiej. Malik jest jednak wyrzutkiem dla obu grup. Pierwsi uznają go za służącego rywalom zdrajcę własnej [empty] nacji, drudzy – za "brudasa myślącego ch...". W etnicznym kotle [empty] [empty] na wierzch wypływają jednak ci, których łączy wspólna religia. Więzienna resocjalizacja Malika polega nie tyle na oduczeniu go aspołecznych postaw, co zaszczepieniu w nim na nowo islamskiego pierwiastka – dotąd niezbyt istotnego w jego życiu. Na początku filmu bohater jest zaszczutym szczeniakiem, który ledwo potrafi złożyć podpis na formularzu podtykanym mu przez adwokata z urzędu. W ciągu sześciu lat odsiadki Malik przechodzi  zasadniczą przemianę: zakład penitencjarny [empty] czyni go pewnym siebie gangsterem, stojącym na czele zorganizowanej grupy przestępczej. Na tę bandycką edukację złożyli się francuscy podatnicy. Audiard pokazuje, że system wymaga gruntownych zmian, ale stara Europa jest za słaba, by je wprowadzić. Imigranci, którzy jeszcze do niedawna stanowili mniejszość, dziś coraz głośniej domagają się swoich praw.  Symbolem społecznej transformacji są w filmie sceny na więziennym spacerniaku, gdzie z roku na rok przybywa Arabów, a maleje liczba rodowitych Francuzów. Ci pierwsi stają się realną siłą, której nie wolno lekceważyć. Niestety, dialog między obiema grupami jest praktycznie niemożliwy.   Socjologiczne zacięcie w żaden sposób nie przeszkadza Audiardowi w opowiadaniu zajmującej historii. W "Proroku" znalazło się miejsce na strzelaniny, egzekucje i mordobicie. Film byłby jeszcze lepszy, gdyby reżyser [empty] wyrzucił z niego trącące pretensjonalnością oniryczne wstawki z duchem zamordowanego więźnia. Niby stanowią one komentarz do tego, co akurat dzieje się w duszy Malika, ale pasują do całej reszty jak pięść do nosa. Dzieło Audiarda prezentuje francuską teraźniejszość oraz polską przyszłość. Najdalej za kilkadziesiąt lat będziemy musieli zmierzyć się z tymi samymi problemami, które aktualnie zaprzątają najtęższe umysły nad Sekwaną. Prorok ze mnie żaden, ale mogę się założyć, że nasi politycy okażą się jeszcze bardziej nieudolni w radzeniu sobie z napływem imigrantów. Obejrzyjcie film, a potem zacznijcie się bać.