Ciekawy portret globalnej społeczności cygańskiej na przykładzie trasy koncertowej po USA pięciu grup romskich muzyków. Dokument muzyczny porównywany z "Buena Vista Social Club", najciekawiej wypada w momencie gdy muzyka milknie. Ten film porywa do tańca i pisze to pełną świadomością kiczowatości [empty] podobnych stwierdzeń. Przez prawie dwie godziny oglądamy muzyczne szaleństwo. Muzycy z Hiszpanii, Macedonii, Indii i Rumunii, w swej podróży przez Stany [empty] nie odpuszczają ani na chwilę. Każdy koncert to sto procent normy, stylistyka rozciągnięta od folku, przez [empty] tradycyjne ludowe brzmienia po prawie rocka. Kolejne sale, w których występują muzycy pękają w szwach, a atmosfera karnawału udziela się tak słuchającym ich na żywo gościom, jak i widzom w kinie. Zwłaszcza, że Jasmine Dellal reżyseruje z maestrią, której pozazdrościć by jej mogli najwięksi spece od muzycznych widowisk. Dlaczego więc muzyka w tym dokumencie, paradoksalnie wydaje mi się mniej istotna. Bo to już po prostu znam. Muzyka jako wielka opowieść o kulturze, obraz społeczności zaklęty w dźwiękach i gestach. To przypadek wspomnianego filmu Wendersa, ale też doskonałej "Iberii" Carlosa Saury. Jednak to w co w filmie Dellal robi największe wrażenie, to co widzimy kiedy znika sztafaż "roztańczonego Cygana". Reżyserka prowadzi narrację dwutorowo. Zestawia koncertowy ferror z codziennym życiem i [empty] traumami stojącymi za muzyczna witalnością. Ta ostatnia jest tylko próbą obrony, [empty] ucieczki terapii. Poznajemy Harisha, tancerza z Rajastanu. Z uśmiechem opowiada o tym czym jest dla niego taniec, by płynnie przejść do opowieści o śmierci rodziców gdy miał zaledwie 15 [empty] lat. Taniec daje pocieszenie, ale nie daje zapomnienia. Juana, hiszpańska pieśniarka, zmywając naczynia, opowiada jak, w wyniku przedawkowania narkotyków, prawie straciła męża i syna. - Zapewne stąd wziął się ból w moim głowie - dodaje Nie ma w tych wyznaniach grama czułostkowości, czy taniej emocjonalnej konfekcji. Kamera Dellal, tak inwazyjna podczas scen koncertowych, w obliczu tych osobistych konfesji, zachowuje podziwu godny dystans. Pozwala wypowiedzieć ludziom swoje historię, tak w słowie jak muzyce. Jednak największą zasługa "Opowieści cygańskiego taboru" jest złamanie pewnego stereotypu. To [empty] już drugi film amerykańskiej reżyserki poświęcony Romom. "American Gypsy" był ostrym dokumentem ukazującym trudną sytuację Cyganów, pełen buntu, a momentami mocnych oskarżeń. W "Opowieściach..." ton się zmienia, mniej jest zaangażowania, więcej eligijności, wyrozumiałości czy czułości. Ale cel pozostaje podobny. Przyzwyczajeni [empty] do stereotypowego wizerunku Cygana, czy to jako złodzieja, czy tez wolnego ptaka bez gniazda, zostajemy skonfrontowani [empty] z mozaiką półprawd, fałszywych wyobrażeń i autentycznych emocji. - A jakie jest Wasze wyobrażenie o Romach - pytała reżyserka podczas warszawskiej konferencji Po obejrzeniu tego filmu trudno o jednoznaczną odpowiedź. Życie zawsze przerasta nasze higieniczne o nim wyobrażenia. [empty] To moment refleksji nie do przeceniania, warto się jej poddać zanim znów ruszymy w kolorowy tan.